Een half jaar geleden stond ik op het vliegveld van Bali. Ik was in afwachting van de vlucht terug naar Singapore waar ik toen verbleef. Op het vliegveld word ik altijd als een magneet naar de tijdschriften en boekenwinkels getrokken. Ik moet dan iets te lezen hebben voor in het vliegtuig. Dus zat ik tussen al die stapels boeken te neuzen toen ik One small step can change your Life, The Kaizen Way (2014) van Robert Maurer zag liggen.
Met kleine stappen verandering teweeg brengen. Een klein boekje met een grote belofte. Dus die nam ik mee.
Bij goede voornemens voor het nieuwe jaar heb ik in het verleden vaak groot ingezet. Cold turkey proberen te stoppen met roken, een paar maanden geen alcohol drinken, dat soort dingen. De eerst volgende keer dat ik weer in de kroeg zat had ik al snel weer een biertje in mijn hand en niet al te lang daarna stond ik buiten weer met een peuk in m’n mond. Heerlijk. En daar ga je dan met je goede voornemens. Te groot inzetten bij veranderingen zorgt even voor succes maar daarna treed er een angstreactie op binnen de hersenen. De opgave en verandering zijn te groot. Om uiteindelijk te stoppen met roken (sinds 3 jaar nu) heb ik een lange voorbereiding nodig gehad en moest ik de kroeg een paar maanden lang mijden. Verslavingen zijn sterk, vergeet dat niet. Ik keek onlangs de documentaire, ‘Onze jongens op Java’ op de NPO. Daarin vertelde een oud soldaat dat gewonde kameraden die op sterven lagen graag nog een trekje van een sigaret wilden. Gewoontes zitten dus heel diep.
One small step can change your Life, The Kaizen Way vertelt over hele kleine dagelijkse aanpassingen die uiteindelijk tot grote veranderingen kunnen leiden. Door klein in te zetten merken je hersenen de verandering van gewoontes niet en kun je zo gemakkelijk nieuwe gewoontes inslijpen. Je misleidt je hersenen op die manier. Zo wordt in het boek een voorbeeld beschreven van een moeder met meerdere kinderen die erg druk was en een enorm overgewicht had. Ze had al vaak geprobeerd meer te gaan sporten maar telkens zonder succes. Haar werd door de schrijver aangeraden om te beginnen met 1 minuut wandelen voor de tv na het avondeten. En dat dan elke dag. Dit is natuurlijk een minutieuze wijziging en een inzet waarvan je weet dat dit moet lukken. Door het bewegen in de loop van de tijd steeds meer uit te bouwen wist ze af te vallen.
Het deed me ook denken aan de begeleiding van studenten die vastlopen bij het schrijven van de scriptie. De scriptie is een grote opdracht, die voor het grootste deel zelf vorm gegeven moet worden. Dat wijkt nogal af van de vakken die in het curriculum van bachelor en master worden gevolgd. Die hoeveelheid en onduidelijkheid kan angst oproepen. Je bent elke dag bezig een enorme berg werk van jezelf te verwachten, zonder precies te weten wat, waardoor de hele boel zich tegen je keert. Frustratie en ergernis over het dagelijks falen zorgen ervoor dat iemand compleet kan vastlopen. Juist dan zijn het vaak de kleine stappen die helpen. Vijf minuten per dag iets schrijven en niets meer kan dan de juiste trigger zijn om de boel op de rit te krijgen. Het klinkt ongelofelijk maar het is waar.
Mensen hebben de neiging om bij veranderingen gelijk groot in te zetten. Deze veranderingen falen vaak omdat ze te groot zijn. Kleine, piepkleine veranderingen inzetten zijn een gemakkelijke manier om uiteindelijk tot permanente en grote veranderingen te komen.
Ook dit artikel in de NY Times van Arriana Huffington beschrijft het nemen van microsteps.