Raymond van Barneveld werd in 1998 en 1999 ‘back to back’ wereldkampioen bij de British darts Organisation. Dat heeft overal waar darts werd gekeken een behoorlijke impact gehad. Ik weet alleen niet of de Britten hier nou zo blij mee waren. Eén titel was leuk, maar het darts moest natuurlijk wel van hun blijven. Toen kwam de belangrijkste, mij nog onbekende, troef op tafel. 

Het moet ergens in 1999 zijn geweest dat ik de naam Phil Taylor voor het eerst hoorde. Hij was die Britse troef. De beste darter ter wereld volgens sommigen, met toen al 7 WK titels op zak. Maar Phil Taylor speelde niet bij dezelfde bond als Van Barneveld. Hij speelde bij de PDC (Professional Darts Corporation). En ik maar denken dat er één wereldkampioenschap was. Not.

De Professional Darts Corporation is een van de British Darts Organisation afgesplitste bond. Deze was uit onvrede ontstaan door een groep spelers die vonden dat ze te weinig verdienden en er te weinig toernooien en zendtijd was bij de BDO. Zij wilden het darts naar een hoger plan tillen en commercieel maken. Na Lakeside 1993 had deze splitsing plaatsgevonden. Het waren voornamelijk de ‘oude’ toppers en een aantal hooggeplaatste spelers die weggingen bij de BDO. Maar het was geen grote groep. Het BDO WK bleef in de jaren 90 toch nog het belangrijke dartstoernooi waar het meeste naar gekeken werd, ook in Engeland schat ik zo in. Het werd per slot van rekening op de BBC uitgezonden en dat trok in die tijd zonder internet en streaming veel kijkers. De PDC zat bij de commerciëlen van SKY. Voor die zender moest betaald worden.

In 1999 kwam er een face-off tussen Van Barneveld en Taylor, in wat The Match of the Century ging heten. De belangen waren groot. De wedstrijd werd gespeeld in een leg format. De PDC wilde de wedstrijd duidelijk op hun voorwaarden spelen want een sets format was eigenlijk de standaard. Taylor won met 21-10. This man was a bloody machine! De ene triple 20 na de andere, hoge ton plus finishes en dodelijk op de double. En iemand die mind games kan spelen. Even wat langzamer de pijlen uit het bord halen, je doordringend aankijken, een vieze scheet laten. Alles was geoorloofd. Een gevoelige tik was het. Hierna volgde een periode van droogte in wereldtitels bij de BDO voor Van Barneveld. In hoeverre de wedstrijd tegen Taylor hier een rol in had gespeeld weet alleen Raymond van Barneveld. Het werd me steeds duidelijker wat een mentaal spel darts is. Zelfvertrouwen en een leeg hoofd maken de kampioen. In 2003 lukte het Barney zijn derde wereldkampioenschap te winnen bij de BDO. Tegen Richie Davies ditmaal. In 2005 won Barney nogmaals het WK, zijn totaal hiermee op 4 wereldtitels brengend bij de BDO. Hij had zich herpakt en was wederom soeverein bij de BDO met het vooruitzicht om het WK op Lakeside nog vele malen te gaan winnen. Het zou anders lopen. Phil Taylor bleef namelijk lonken.

Na het WK van 2006 begon de geruchtenmachine te draaien over een mogelijke overstap van Barney naar de PDC. De grote Eric Bristow was bij de finale van 2006 aanwezig geweest, die Van Barneveld verassend verloor van Jelle Klaasen. Barney zou net als Bristow een vijfde wereldtitel gaan winnen en wilde dat zijn held hierbij aanwezig zou zijn. Bristow kwam hiermee wel naar het hol van de leeuw omdat hij bij de PDC zat en indertijd de afsplitsing mede had bewerkstelligd. Tot groot verdriet van de BDO. Daar had Bristow volgens mij schijt aan. Hij kwam met een andere missie naar die finale. Bring Barney over to the PDC! Het bestuur van de PDC zal hem het volgende hebben meegegeven:“Ok you can go to their final, but don’t come home empty handed”. Na het WK werd bekend dat Barney over zou stappen naar de PDC. Ze hadden nu de twee beste spelers ter wereld in huis en waren hiermee in één klap de grootste bond. Ze zijn Raymond van Barneveld dan ook schatplichtig, laat daar nooit een misverstand over bestaan. Van Barneveld heeft het darts eerst naar Nederland gebracht, dat weten we allemaal, maar vervolgens ook de PDC geholpen de groei te maken waarop ze zaten te wachten.

Eenmaal overgestapt moest Barney helemaal onderaan beginnen op de ranglijst en kwalificaties voor de grote toernooien gaan spelen. Zijn status als nummer 1 was hij kwijt. Dat bracht een enorm risico met zich mee en er viel dus veel te verliezen voor hem. Maar met de druk vol op de ketel bleek hij juist fantastisch te presteren. Het werd een fenomenaal jaar met een aantal toernooiwinsten en als afsluiter het WK van 2007. En alsof het zo moest zijn haalde hij de finale en daarin speelde hij tegen Phil Taylor. De droomfinale met een krachtmeting tussen de toppers uit beide bonden en de belangrijkste wedstrijd, misschien wel ooit, naast de Bristow – Taylor finale van 1990.

Soms moet je in het leven een risico nemen om het beste uit jezelf halen.